Pomoc Psychologiczno Pedagogiczna

            Witam serdecznie wszystkich Rodziców, którzy znajdą chwilkę, aby skorzystać z kącika porad Judyty. Chciałabym Państwu przedstawić, kilka ciekawostek dotyczących rozwoju emocjonalnego małego dziecka. Być może będą one odpowiedzią, na niezrozumiałe dla nas dorosłych, zachowania naszych przedszkolaków.

 

ROZWÓJ EMOCJONALNY 2 – 3 LATKA

• dziecko staje się powoli świadome siebie, bardziej samodzielne, słyszymy często: „Ja sama”, „Ja sam”,
• dziecko walczy o swoje, jest nieustępliwe, rzadko  idzie na kompromis,
• zakazy rodzica powodują często wybuch złości – tak dziecko walczy o swoją niezależność,
• następuje tzw. „bunt dwulatka”, który nie jest niczym złym – to kolejny, naturalny i potrzebny etap rozwoju malucha,
• w tym wieku dziecko jest buntownicze, mało elastyczne, trudno przystosowuje się do zmian, chce dominować, rządzić,
• jeśli to możliwe, daj dziecku wybór, pozwól zdecydować, uprzedzaj, co może za chwilę się stać, planuj z wyprzedzeniem, angażuj w czynności domowe.

• po burzliwym okresie dostrzega się większy spokój u dziecka, częściej się na coś godzi, zaczyna się dzielić z innymi, lubi współpracować z rodzicami,
• dziecko nabywa umiejętności komunikacyjne, a dzięki temu lepiej wyraża swoje potrzeby, emocje i uczucia,
• obserwuje się u dzieci mniejsze poczucie bezpieczeństwa, które przejawia się np. Lękiem podczas zasypiania lub przed rozstaniem z rodzicami. Dzieci mogą w tym czasie prosić o pomoc w czynnościach, które już opanowały (jedzenie, ubieranie się). Jest to sposób na zapewnienie sobie bliskości z rodzicem i wzmocnienie poczucia bezpieczeństwa,
• w tym okresie dziecko ma silna potrzebę rozładowania emocji za pomocą znanych mu sposobów, np. Obgryzanie paznokci, dłubanie w nosie, mruganie, ssanie kciuka, gryzienie ubrań, drapanie się,
• trzylatek jest wrażliwy na „zaśmianie się”, które traktuje jak śmianie się z niego, traci poczucie bezpieczeństwa.

 

            ROZWÓJ EMOCJONALNY 4 LATKA

• czterolatek jest ruchliwy, biega, skacze, kopie, uderza, krzyczy,
• buzują jego emocje, towarzyszy mu dużo złości, powoli wraca do równowagi,
• w jego słowniku pojawić się mogą przekleństwa oraz wiele własnych tworów, jest niebezpiecznie szczery w wypowiedziach: „jesteś głupia”, „śmierdzisz”, „nie kocham cię”. Takie komunikaty są reakcją na silne emocje, z którymi dziecko nie potrafi sobie jeszcze poradzić,
• jest pewny siebie, przekonany o swojej „najlepszości”,
• często stawia opór dorosłym, nie zgadza się, odmawia,
• lubi mieć własne zasady, inne niż powszechnie ustalone,
• bardzo trudno znosi porażkę,
• następuje silny rozwój wyobraźni, potrzeba tworzenia, wymyślania postaci, odgrywania scenek,

 

            ROZWÓJ EMOCJONALNY 5 LATKA

•  potrafi wyciszyć emocje, odzyskać równowagę, spokój podczas rozmowy i zabawy,
• mama jest ponownie w centrum uwagi,
• zmianę dostrzega się pod koniec 5 roku życia – pojawia się kolejny okres nierównowagi, dziecko chce być najważniejsze, najbardziej kochane, mieć wszystko i jak najwięcej,
• tak samo jak w wieku trzech lat, dziecko nie uznaje sprzeciwu, dominuje, ma być tak, jak ono chce,
• pojawiają się trudności w podejmowaniu decyzji, dokonywaniu wyboru,
• pięciolatek nie akceptuje krytyki, potrzebuje być stale chwalony.

 

            Mam nadzieję, że taka krótka charakterystyka zachowań Państwa pociech, pomoże w codziennym funkcjonowaniu i wzajemnym zrozumieniu. Na koniec zachęcam Państwa do obejrzenia bardzo ciekawego podcastu dotyczącego rozwoju mózgu dziecka, który prowadzi profesor Marek Kaczmarzyk. Poniżej udostępniam link:

Neurobiologia wczesnego dzieciństwa - EduAkcja

 

Pozdrawiam Judyta

 

Witam ponownie,

mam nadzieję, że zaglądacie do kącika porad. Dzisiaj chciałabym przedstawić Wam, kilka kolejnych wskazówek, może któraś z nich pomoże Wam w zrozumieniu Waszych kochanych szkrabów.

Mamo, Tato

• Mów do dziecka, czytaj książki, umiejętność komunikowania się jest niezbędna dla funkcjonowania we współczesnym świecie.
• Naucz dziecko słuchania, dzięki temu maluch może kierować własną uwagą i robić to co jest ważne w tym momencie. Utrzymuj z dzieckiem kontakt wzrokowy.
• Pozwól dziecku na zabawy wśród rówieśników, umiejętność interakcji w grupie to jedna z ważnych umiejętności.
• Naucz swoje dziecko korzystania z artykułów papierniczych. Na zajęciach w przedszkolu będzie musiało korzystać z nożyczek, kleju, kredek i innych przyborów.
• Traktuj dziecko odpowiednio do jego wieku, w pogoni za pragnieniem uszczęśliwiania niektórzy rodzice zamykają dziecko w „kokonie” własnych oczekiwań. Rodzice muszą zrezygnować ze swoich wygórowanych ambicji i pozwolić dziecku rozwijać się zgodnie z jego wiekiem i indywidualnym tempem rozwoju.

POCZYTAJ I NIE KOMENTUJ

 

Pozdrawiam serdecznie Judyta

Kochani rodzice,

przez jakiś czas zastanawiałam  się, w jaki sposób mogę pomóc Wam zrozumieć zachowania Waszych pociech, które wywołują u Was często niepokój, lęk, frustrację, nieprzyjemne emocje i tysiące pytań, które kłębią się w Waszych głowach. I tak oto postanowiłam, że napiszę dla Was kilka rad związanych z bardzo ważnym etapem w życiu Waszego dziecka oraz Waszym, czyli momentem, kiedy „maleństwo” staje się PRZEDSZKOLAKIEM. Oczywiście możecie się ze mną nie zgadzać, ale jak mówi przysłowie „CO DWIE GŁOWY TO NIE JEDNA”

Poczytajcie, jeśli tylko macie ochotę.

MAMO, TATO

1. Dzieci obserwują zachowania rodziców, odczytują nasze uczucia. Są jak anteny wychwytujące sygnały. Jeśli rodzic nie jest na coś gotowy, czuje niepokój, smutek zdenerwowanie, jest nieszczęśliwy, dziecko prawdopodobnie też będzie się tak czuć.

2.Dziecko idąc do przedszkola „odkleja się od mamy”, to moment trudny także dla Ciebie. W Twojej głowie pojawiają się myśli: „moje ukochane maleństwo ma spędzić czas z obcymi ludźmi, nie wiem czy nie dzieję się tutaj coś złego”, „Jak ja mogę go tak zostawić?”

Weź pod uwagę, że Twoje „maleństwo”jest coraz starsze i do prawidłowego rozwoju, potrzebuje relacji z rówieśnikami i dorosłymi. Pozwól mu na to, daj mu do tego przestrzeń.

3.Rodzicom jest trudno patrzeć na smutek swojego dziecka, woleliby wziąć te uczucia na siebie i przeżywać je zamiast dziecka, ale to niemożliwe. Pozwól dziecku się zesmucić, popłakać, to normalna reakcja na trudną dla niego sytuację. Nie musisz wiele mówić, po prostu z nim bądź. Dziecko musi sobie poradzić z tymi emocjami, ale do tego jest mu potrzebny silny, pewny siebie RODZIC.

4.Twój spokój i opanowanie oraz pewność siebie to WIELKI DAR DLA DZIECKA!!!

5.Zaufaj dziecku, ono sobie poradzi, jeśli TY nie będziesz mu tego utrudniać. Daj mu czas i bądź z nim.

PROSZĘ NIE KOMENTUJ

Z pozdrowieniami JUDYTA